Dok se srpska elita zaklinjala Hitleru, bošnjačka je osuđivala progone Jevreja

Srbiju je početkom februara skandalizirao dvadesetmetarski spomenik Stefanu Nemanji koji je Aleksandar Vučić svečano otvorio u Beogradu uz prisustvo Milorada Dodika i Draška Stanivukovića. Autor je ruski vajar Aleksandar Rukavišnjikov, koji je posvjedočio za medije da je prvotno rješenje izmijenjeno na direktnu intervenciju srpskih vlasti. Umjesto krsta u ruci utemeljitelja Srpske pravoslavne crkve (SPC) i prvom od loze Nemanjića, vlasti su naknadno tražile da bude postavljen mač. Zatim je opozicija vrisnula da je razlog u finansijeru, bogatim Arapima iz Emirata s kojima Vučić realizira projekt “Beograd na vodi”. Arapima je navodno smetao krst u ruci vladara kojeg Srbi slave kao svetog Simeona Mirotočivog. Vučić se odjednom našao u velikim problemima označen kao izdajnik srpstva, kao onaj koji je Arapima prodao “pradedovsku veru” za halal arapsku večeru. A šta je ustvari “pradedovska vera” srpskog oca nacije, govori podatak da je kršten po katoličkom obredu. Možda upravo zato Srbi imaju toliku fiksaciju na izreku “izdaja pradedovske vere”.

Međutim, uslijed nastale galame, niko nije primijetio da je dilema u ovom slučaju potpuno krivo postavljena. Ne može, dakle, pitanje glasiti šta je bolje u desnoj ruci Stefana Nemanje – krst ili mač? Pitanje može biti samo – šta je gore? Srpski svetac ustvari je bio genocidni manijak koji je krst (“veru”) širio mačem. O, da, i ovdje bismo mogli reći da je upravo to razlog zašto Srbi, kao i mnogi drugi hrišćani, imaju toliku fiksaciju na izreku “da se islam širio mačem”. Nemanja je, naime, 1176. sazvao “Crkveno-državni sabor protiv bogomila”, a vjera Crkve bosanske proglašena je za “jeres”. Nemanjin sin Rastko (Sv. Sava) bio je prvi arhiepiskop SPC-a i na crkvenoslavenskom je napisao Žitja sv. Simeona, biografsko djelo o svom ocu. U njemu je opisan genocid koji je Nemanja proveo nad “Dobrim Bošnjanima”, “pradedovima” Milorada Dodika i Draška Stanivukovića. “I on izobliči bezboštvo njihovo, i jedne popali, druge raznim kaznama kazni, treće progna iz države svoje, a domove njihove, i sve imanje sakupiv, razda prokaženim i ubogim. Učitelju i načelniku njihovu jezik ureza u grlu njegovu, što ne ispoveda Hrista, sina božjeg”, pisao je Sv. Sava. Dakle, etničko čišćenje, masovna ubistva, otimanje imovine, žive lomače, mučenja, kasapljenja, protjerivanje… Oni kojima nije urezan jezik morali su svoj “jeres” ispovijedati u ilegali, dok je dobar dio našao utočište u Bosni pod vladavinom Kulina bana. I ne samo to, Nemanja je popalio “i knjige njihove”. Ni ne čudi da je na tom genocidnom i kulturocidnom zgarištu moglo biti konstruirano da su svetopisi genocidnog manijaka pod nazivom Žitja sv. Simeona u suštini začetak srpske književnosti. Prvo su popalili “pradedovsku veru” pa su stvorili nacionalnu književnost, rekli bismo.

Ova genocidna namjera posve je verificirana kroz romantičarske narative tokom 19. stoljeća, kada su Srbi konstituirali svoju naciju, a genocidni imaginarij kao “modus operandi” nastavljen je sve do danas. Tokom Drugog svjetskog rata Srbi su čak zabilježili “proroka antisemitizma”. Nikolaj Velimirović bio je episkop SPC-a tokom Drugog svjetskog rata. Novovijeki je obnovitelj svetosavske ideologije i predstavljao ju je kao paradigmu nove srpske stvarnosti. Duhovni je utemeljitelj i inspirator pokreta svetosavskog nacionalizma pod imenom “Zbor”, a jedan od njegovih najljućih predstavnika bio je i Nikolajev sljedbenik Dimitrij Ljotić, najpoznatiji srpski kvisling i nacistički saradnik, izvođač radova politike holokausta u Srbiji. Nikolaj je za Jevreje pisao da su “zadahnuti smradnim duhom Sotone”, te da su krivi za “ubistvo Hrista”. Bez obzira na to što je i Hrist bio Jevrej, Nikolaj je pisao da je Jevreje tako učio “đavo, otac njihov”. U ime đavla, Sv. Save i duha Nemanjina, sveta su tri prsta Nikolaja Velimirovića, čiju ideologiju danas vjerodostojno preslikavaju udruženja građana opasnih namjera pod imenom “Obraz” i “Dveri”. Bez obzira na to da je Nikolaj bio genocidni manijak koji je prije Drugog svjetskog rata i dobitnik Hitlerova ordena, SPC ga je 2003. godine proglasila svecem pod imenom Nikolaj Žički.

O ovim detaljima nećete moći čitati u historijskim iktusima bosanskohercegovačkih historičara koji su se ovih dana upreli da narodu objasne ko su bili Husein ef. Đozo, Mustafa Busuladžić, Muhamed ef. Pandža, Enver Čolaković, Alija Nametak, Ahmed Muradbegović, Edhem Mulabdić… Bošnjacima se razvlači pamet, a historijski kontekst ostaje potpuno van domašaja bošnjačke pameti. Primjerice, podatak da su Srbi 1941. godine uputili Apel srpskom narodu. Dokument je objavljen u listu Novo vreme 13. i 14. augusta 1941. godine, a potpisalo ga je 546 najuglednijih srpskih intelektualaca, vjerskih i državnih dužnosnika. U dokumentu se osuđuje komunistički ustanak i pozivaju se svi Srbi da budu lojalni Nijemcima i da poštuju okupatorov poredak. Uglednici koji su potpisali ovaj sramni dokument kasnije su bili dio Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU) u vrijeme SFRJ. Iste one akademije nauka koja je osmislila Genocid nad Bošnjacima u periodu od 1992. do 1995. Naši historičari koji se u ovom trenutku bave demonizacijom bošnjačke uleme, intelektualaca i književnika ne ističu da je isti dan kada je objavljen sramni Apel srpskom narodu prvi protest protiv ustaških zločina došao sa Skupštine Udruženja ilmijje “El-Hidaje”, održane u Sarajevu 14. augusta 1941. godine. Nedugo nakon Skupštine, u Sarajevu je 18. oktobra objelodanjena Rezolucija s potpisima 108 muslimanskih uglednika. Muslimanske rezolucije objavljene su tokom 1941. godine (u svrhu zaštite Roma i 1942) i ove godine obilježavamo 80 godina od njihovog nastanka. Svojim potpisima Bošnjaci su protestirali protiv hapšenja, maltretiranja i ubijanja Jevreja, Srba i Roma, a rezolucije su izdane u Sarajevu, Banjoj Luci, Zenici, Mostaru, Bijeljini, Tuzli i još nekoliko gradova. Rezolucije predstavljaju “jedinstven slučaj građanske hrabrosti” u čitavoj njemačkoj okupacionoj zoni i prvi su jasan znak teškog razočarenja jednog širokog sloja Bošnjaka muslimana ustaškim vlastima u tzv. NDH.

Toliko o bošnjačkoj eliti, toliko o srpskoj, toliko o onima koji do sada nisu objasnili kako to da su među potpisnicima rezolucija, među ostalim, Mehmed ef. Handžić (idejni mentor Mustafe Busuladžića koji se u trenutku donošenja rezolucija nalazi na studiju u Italiji), Kasim ef. Dobrača, Derviš Korkut, Edhem Mulabdić, Abdulah Skaka, Muhamed ef. Pandža i… Husein ef. Đozo.

Piše: Mursel Begović

stav.ba