Decenija od smrti fudbalskog stručnjaka Abdulaha Gegića: Od Partizana do najvećih turskih klubova
Iza njegove bogate trenerske karijere stoje brojni uspesi koje s posebnom pažnjom čuvaju njegova deca, a na prvi uspjeh kada je kao trener vodio Partizan 1966. u finalu Kupa evropskih šampiona protiv madridskog Reala na stadionu “Hejsel” u glavnom gradu Belgije čuva uspomenu svojim imenom njegov najstariji sin Brisel Gegić
Nedavno se navršilo 10 godina od smrti velikog fudbalskog trenera, Novopazarca, Istanbulčanina i Novosađanina Abdulaha Gegića. Iza njegove bogate trenerske karijere stoje brojni uspjesi koje s posebnom pažnjom čuvaju njegova djeca, a na prvi uspjeh kada je kao trener vodio Partizan 1966. godine u finalu Kupa evropskih šampiona protiv madridskog Reala na stadionu “Hejsel” u glavnom gradu Belgije čuva uspomenu svojim imenom njegov najstariji sin Brisel Gegić.
Najveći uspjeh klupskog fudbala u Jugoslaviji, koji je bio na snazi punih 25 godina do Crvene Zvezde i „ušatog pehara“ kog je osvojila 1991. godine, tako je životno upisan u porodično stablo Gegića.
„11. maja 1966. godine bila finalna utakmica Kupa šampiona između Real Madrida i Partizana, pod vođstvom mog oca Abdulaha Gegića. Ja sam se rodio na veče uoči utakmice, 10. maja u Rumi. Kada je tata saznao da sam se rodio, kao uspomenu na tu legendarnu utakmicu dao mi je ime Brisel. To je nesvakidašnje ime, ali ga sa ponosom nosim“, kaže Brisel Gegić u razgovoru za Anadolu Agency.
– Veze sa Turskom –
Nije samo ime ono koje ga vezuje za taj događaj, već i navijačko opredeljenje, pošto je partizanovac od malih nogu. Roditeljske priče, ali i kasnija mogućnost da upozna generaciju koja je te majske večeri nakon vodstva od 1:0 nesretno poražena sa dva gola u mreži, daje značaj njegovom imenu, jer je i dalje to najveći uspjeh FK Partizan i vjerovatno će biti i ubuduće.
„To je kruna generacije partizanovih igrača koja je zaslužila da se nađe u finalu, ali je nesretnim spletom okolnosti i neiskustvom, izgubila tu utakmicu“, dodaje Brisel.
Iako nosi ime Brisel, i vjerovatno je jedini u regionu koji ima takvo ime, do glavnog grada Belgije ga do sada nije naveo put.
„Planiram da obiđem Brisel i stadion ‘Hejsel’, koji više ne postoji, ali mjesto svakako postoji“, kaže naš sagovornik.
Veliki dio života proveo je u Turskoj gdje je završio osnovnu i srednju školu, a od 1984. godine živi u Petrovaradinu, sremskom djelu Novog Sada. Sudski tumač je za turski jezik za cijelu Vojvodinu i u registru prevodilaca je Ambasade Republike Turske u Beogradu. I sam putuje često u Tursku, gdje ima puno prijatelja, ističući koliko poštovanje prema njegovom ocu i dalje njeguju u toj zemlji, ali i klubovima koje je vodio i u kojima je radio.
„Tata je postavio temelje turskog fudbala. On je, zapravo, bio pionir turskog fudbala. Krenuo je od Fenerbahčea, preko Eskišehirspora, Bešiktaša, reprezentacije Turske, Bursaspora i mnogih drugih klubova. Zapravo, on je jedini fudbalski trener s ovih prostora koji je trenirao i Bešiktaš i Fenerbahče, a svakako treba tu pomenuti Galatasaraj koji nije trenirao, ali je dao veliki doprinos u vidu Fatiha Terima. On ga je napravio turskim Bekenbauerom“, ističe Brisel.
Kako kaže, zahvaljujući njegovom ocu Abdulahu, Terim je sa pozicije napadača prekomandovan u odbranu. U prvom trenutku mu to nije odgovaralo, ali se brzo prilagodio i njegove igre nisu ostale nezapažene. Tako 1974. prelazi iz Adana Demispora u Galatasaraj gde je proveo 11 godina i doživio fudbalsku zrelost, a kasnije postao i savezni selektor Turske.
Abdulahova djeca svojim imenima opisuju svojevrsnu fudbalsku biografiju, ali i geografiju ovog trenera, jer se Briselova mlađa braća zovu Anadol i Kadir.
„Braća su rođena u Turskoj i nose obeležja fudbalskog perioda mog oca u Turskoj. Mi smo na neki način jedan fudbalski album“, navodi Brisel.
Decenija je prošla od očeve smrti, ali, kako kaže, mnogo važnih stvari za život je naučio od Abdulaha.
– Skromnost i profesionalizam –
„Na prvom mjestu je skromnost. On je bio jako skroman čovjek. Vodio je računa i o našem obrazovanju. Svakako treba tu spomenuti i našu mamu koja je nosila najveći teret. Mi smo u Turskoj naučili jedan svjetski jezik i stekli veoma veliki broj prijatelja i to je jedno iskustvo više za sve nas“, napominje Brisel Gegić.
Kako kaže, uz oca Abdulaha postali su fudbalski nomadi, jer je sa svega tri mjeseca života Brisel postao stanovnik Istanbula, kada je Gegić stariji postao trener Fenera. Navodi da je u to vrijeme 1966. godine Istanbul sa tri miliona stanovnika, a cijela Turska svega tri travnata terena za fudbal. Njegov otac je u takvim okolnostima dao sebi zadatak da napravi nešto pionirski, i kako kaže Brisel, u tome je uspio.
„I dan-danas o njemu se govori kao jednom fudbalskom istraživaču, profesoru i doktoru fudbala“, navodi Brisel.
Posebnu pažnju njegov otac je posvetio razvoju fudbala u sredinama van Istanbula, navodeći Eskišehirspor koji je Abdulah vodio od 1967. do 1972. godine tokom kojeg je klub osvojio kup i superkup Turske i ostvario značajne uspehe na međunarodnoj sceni.
Takođe, jedini je trener iz Srbije koji je bio trener i reprezentacije Jugoslavije i reprezentacije Turske. U svojoj bogatoj fudbalskoj karijeri u tadašnjoj Jugoslaviji vodio je, osim Partizana, i fudbalske klubove Bor, Radnički iz Niša i Sarajevo i to dva puta – u sezoni 1964/1965 nakon čega prelazi u Partizan sa kojim ostvaruje najveći uspjeh u historiji tog kluba, a fudbalski klub iz glavnog grada Bosne i Hercegovine vodio je i u sezoni 1971/1972 nakon čega se vraća u Tursku gdje je bio do 1983. godine. Nakon toga se sa porodicom skrasio u Petrovaradinu, ali mu fudbalski duh nije mirovao.
„Moj otac nije imao prelaz iz fudbala u penzionerstvo. Napravio je fudbalsku agenciju ’Proizvodnja igrača – fudbalska fabrika – od pionira do seniora’. Mnogi turski klubovi su ga angažovali da radi na tom poduhvatu i mogu s ponosom da kažem da je rezultat takvog rada bilo treće mjesto reprezentacije Turske 2002. godine na Svjetskom prvenstvu u Južnoj Koreji, gdje je bio konsultant turskoj reprezentaciji i pod njegovim programima, a malo se o tome zna, postignut je veliki uspjeh“, kaže Brisel Gegić.
– Neizbrisiv trag u fudbalu –
Odrastajući uz oca, sva tri sina bavila su se fudbalom, a najbolji u igri sa loptom bio je najmlađi Kadir koji je igrao i za B tim Bešiktaša, ali ga je povreda omela da napravi veći uspjeh.
„Bez obzira što danas radimo neke druge poslove, mi smo i dalje u fudbalu i fudbal je u nama i posebno doživljavamo fudbal kao igru.“
Brisel navodi da je ime njegovog oca Abdulaha, i deceniju nakon njegove smrti, i dalje izuzetno poštovano u Turskoj, pogotovo u klubovima koje je vodio.
„Bilo da je Bursaspor, Eskišehirspor, Bešiktaš ili Fenerbahče, moj otac je tamo ostavio neizbrisiv trag. A dobra djela se nikada ne zaboravljaju“, zaključuje Brisel Gegić.
Akos.ba
