Kultura i tradicija
Bosna uklještena između velikosrpskog ugla i velikohrvatskog kuta
Da nekim slučajem velikosrpski i velikohrvatski autori historije vjeruju u to što propagiraju, onda bi oni, svoj jezik zvali bosanskim jezikom, a ne mu izmišljali skalamerne nazive. Također, njihov nacionalni simbol bio bi grb Kotromanića sa šest – Lilium bosniacum – bošnjačkih ljiljana – jer za Lilium bosniacum se sigurno zna da je autohton na prostoru Bosne i da se kao motiv, osim na stećcima, često sreće i na grnčarijama još iz vremena prije naše ere, dok je kao državni simbol stariji više od 500 godina od “kokarde”, simbola vizantijske dinastije Paleologa, kao i od perzijske, odnosno iranske “šahovnice”. Zašto misle da su bosanski pravoslavci Srbi, a katolici Hrvati, dok su muslimani fifti-fifti…
Piše: Edit AGOVIĆ
BOSNA IZ VELIKOSRPSKOG UGLA: 1. У старом веку данашњу територију Босне и Херцеговине су насељавали Илири. Била је саставни део Римског царства. У VII веку су је населили Срби, током насељавањa Словена на Балканско полуострво… Ovdje je bitno napomenuti da su Srbima – odnosno Serbima, nacionalno ime koje na grčkom znači sluga-rob, dali njihovi vlasnici, Vizantijci, odnosno Grci, dakle nisu s tim imenom mogli odnekle doći, pa su sva izmišljanja u tom smislu od strane srpskih historičara bježanje od istine. Usto, radi se i o heterogenoj grupaciji grčkih robova, tako da je njihovo etničko pozicioniranje nemoguće. Što se slavenskog porijekla Serba tiče, genetska istraživanja to jasno opovrgavaju, a njihovo tobožnje naseljavanje Bosne, kretenizam je. … Босна се под тим именом почиње спомињати од 958. За време кнеза Часлава (931—960) и краља Бодина (1081 —1101) Босна се нашла у саставу јединствене српске државе. Јединствену државу у Босни створио је бан Кулин. Средњовековна Босна је поред Србије била друга српска држава током развијеног (трајао од XII до XIV века) и касног средњег века (трајао од XIV до XV века). Босна и Херцеговина су се први пут ујединили 1326. када је босански бан Стефан I Котроманић освојио Хум (Херцеговина). / Wikipedia na tzv. srpskom jeziku – tema: Bosna i Hercegovina/ BOSNA IZ VELIKOHRVATSKOG KUTA: 2. Nakon Pacte Convente i dolaska na vlast dinastije Arpadovića u istočnim djelovima današnje BiH jačaju devolucijski procesi prema ostatku Hrvatskog kraljevstva. Tu banovinu koja kasnije postaje kraljevstvom (oko 1200) hrvatsko ugarski vladari su nazivali Ramom i u svoj kraljevski naslov su pridodali rex Ramae (kralj Rame). godine. Mnogi hrvatski povjesničari (počevši od V.Klaića, pa nadalje) samo čežnju za neovisnosti bosanskog kraljevstva vide u otporu koji su hrvatski plemići pružali prema kralju “strane krvi”./Wikipedia na tzv. hrvatskom jeziku – tema: Bosna i Hercegovina/ KOTROMANIĆI IZ VELIKOSRPSKOG UGLA: 1-a. “Котроманићи је српска владарска династија у средњовјековној Босни, која је владала приближно од 1250. до 1463. Поријекло јој није разјашњено (постоје различите шпекулације о томе, приказ којих се може наћи у дјелима Орбинија и Мандића).” /Wikipedia na tzv. srpskom jeziku. Kasnije ću pojasniti zašto tzv. srpskom/
KOTROMANIĆI IZ VELIKOHRVATSKOG KUTA: 2-a. “Kotromanići su prvotno banska, a potom i bosansko-humska kraljevska kuća čije izvorno porijeklo do danas ostaje obavijeno maglom tajanstvenosti. Postoje razne teorije o mogućim zemljopisnim krajevima njihovog porijekla no umnogome ih se te pri samom spomenu misaono veže uz središnju Bosnu. Uspinjući se na vlast u XIII. st. bili su donekle svjesni svoje vezanosti za zapad i zemlju maticu – Hrvatsku, tako da će to uroditi stalnom težnjom ka širenju prema njoj.” /Hrvatski povijesni portal/ KOTROMANIĆI O SEBI: 3. “Ako ima Dubrovčanin koju pravdu na Bošnjaninu, da ga pozove pred gospodina bana…” /Ban Stjepan Kotromanić – Povelja Dubrovčanima iz 1332. godine/ Kao što vidite velikosrpske i velikohrvatske teze međusobno se isključuju, ali ipak, taj naučni i moralni kretenizam kvazi- istoričara i povjesničara iz Srbije i Hrvatske, sedamdeset godina paralelno uspješno je egzistirao u školskom sistemu, odnosno sistemima, jedne države, dok je istina po svim aspektima jednostavno bila zabranjena, pa i ova, tako očigledna poput navedene u citatu iz Povelje Stjepana Kotromanića Dubrovčanima. Bosna je nesumnjivo mjesto zločina, a rekontrukcijom njezine historije, siguran sam, s lakoćom bismo locirali nalogodavce deset genocida nad Bošnjacima islamske vjere, kao i uzrok procentualno najmasovnije asimilacije dijelova jednoga naroda u historiji čovječanstva /Bošnjaka katolika i pravoslavaca/ koji su prosto nacionalizovani od strane susjednih država. Kao rezultat tog izvrtanja fakata danas imamo retroaktivno historijsko konstituiranje bosanskih pravoslavaca i katolika, odnosno prilagođavanje historije Bosne tzv. konstitutivnim elementima, pa se pristaje i na prihvatanje gore navedenih gluposti, iako su njihove međusobno kontradiktornosti više nego jasne. Demontiranje Bosne po svim aspektima, počev od prelamanja države neutemeljenim dodavanjem pojma “Hercegovina” njezinom imenu, pa do nacionalno-kulturnog identiteta i jezika, značilo je otimačinu i krađu njezinih dobara, a ono što se kasnije, nastankom Jugoslavije, učilo u školama, samo je perfidna legalizacija tih kriminalnih radnji i zločina prema jednoj državi, narodu, ali i historiji. U nastavku ću iznijeti nekoliko neospornih činjenica:
STEĆCI: MEĐE BOSNE I BOŠNJAŠTVA U Wikipediji na tzv. srpskom jeziku u članku o stećcima, u dijelu koji govori o njihovoj rasprostranjenosti se kaže: Nalaze se najvećim delom na prostorima današnje Bosne i Hercegovine kao i Srbije, Crne Gore i Hrvatske, a nastajali su od XI do kraja XV veka. Do sada je pronađeno više od 66.000 stećaka, od čega preko 50.000 na području današnje Bosne i Hercegovine. Najveća koncentracija stećaka je u Hercegovini (Bileća, Stolac, Trebinje, Gacko, dolina Neretve itd.) a najpoznatija nekropola je Radimlja kod Stoca. Kao historijski i geografski pojam Hercegovina se prvi put javlja 1454. u pismu bosanskoga sandžakbega Isa-bega Ishakovića. Samo ime javilo se nakon što je bošnjački velikaš Stjepan Vukčić Kosača, 1448. uzeo titulu hercega, iz čega je izveden pojam hercegovina, kasnije pisan velikim slovom. U novije doba nazivu države Bosne, bez ikakvog logičnog utemeljenja pridodato je i ono “Hercegovina”, a s ciljem njezina prikazivanja kao nekakve konstrukcije. Puno logičnije i historijski korektnije je bilo, da je imenu Srbije recimo, dodato Kosovo i Vojvodina, ili Hrvatske: Istra i Dalmancija.U Srbiji se stećci uglavnom nalaze u Raškoj oblasti ili zapadnoj Srbiji… Tzv. Raška oblast je pojam koji ni najvrsniji srpski historičari ne umiju definisati, a zapravo radi se o današnjem Sandžaku. Inače, sva pobrojana područja su teritorij srednjovjekovne Bosne. Sandžaci su provincije /današnji kantoni/ na koje su bile podijeljene države unutar Otomanskog carstva. … Na Zlatiboru stećci postoje gotovo u svakom selu, iako su mnogi korišćeni kao građevinski materijal. Stećci su težine od 100kg do 32 tone. Najslavniji pojedinačni stećak je Zgošćanski stećak, nađen u okolini Kaknja, koji se nalazi u Zemaljskom muzeju u Sarajevu. On nema natpis, a zbog izuzetne ukrašenosti neki istraživači, kao Đorđe Stratimirović, smatraju da je reč o grobu Stefana -{II}- Kotromanića… Stjepan II Kotromanić po potrebi bude i Stefan? Glupost, ali ne bezazlena! Iz natpisa se izvode zaključci da pod stećcima počivaju vernici Bosanske crkve, Pravoslavne crkve i Katoličke crkve… Pored pripadnika spomenute Bosanske crkve, pod stećcima su sahranjivani pripadnici Bosanske pravoslavne i Bosanske katoličke crkve, što nije bio slučaj sa katolicima i pravoslavcima u susjednim zemljama, pa je jasno da su oni specifikum Bosne, a da su pod njima sahranjivani isključivo Bošnjani /Bošnjaci/ nezavisno od konfesionalne pripadnosti. Nažalost, neinstitucionaliziranje bošnjačkih crkava, posebno pravoslavne, omogućilo je uticaj Srpskoj pravoslavnoj crkvi i asimilaciju dijela bošnjačkog naroda, što je kasnije ponukalo i velikohrvatske elemente da s istim ciljem osnuju Vrhbosansku nadbiskupiju kako bi neutralisali franjevce, našto je svojevremeno upozoravao i fra Ivan Frano Jukić kada je govorio, citat: “Mi Bošnjaci njekad slavni narod sad jedva da smo živi nas samo kao očenutu glavu od stabla slavjanskog gledaju priatelji naukah i žale nas…. Vrime je da se i probudimo od dugovične nemarnosti; dajte pehar, te carpite iz studenca pomnje mudrost, i nauk; nastojte da najpred naša serca očistimo od predsudah, fatajmo za knjige i časopise, vidimo što su drugi uradili, te i mi ista sredstva poprimimo, da naš narod prosti iz tminah neznanstva na svitlost isitne izvedmo.” Ta nemarnost o kojoj fra Jukić govori, u ranom srednjem vijeku, kada su se širom Evrope dešavale česta preslojavanja na vjerskom planu, do sredine 19 stoljeća, nije se činila opasnom po Bosnu, jer nije imala značajan uticaj na nacionalnu svijest i običaje Bošnjaka toga vremena, pošto je etnička kultura ostala konstanta, što stećci upravo i potvrđuju, ali kasnije, naročito nakon pojave Načertanija o kojem sam govorio u prošloj kolumni, došlo je do zloupotrebe bošnjačkog vjerskog liberalizma i plasiranjem gnusnih laži i historijskih falsifikata, izvršena je brutalna agresija na identitet Bošnjaka i Bosne. Epitafi stećaka napisani su bosančicom i svjedok su onodobne pismenosti. Oni uglavnom otkrivaju ime pokojnika, ili više njih, jer često se pod stećcima pokapalo više osoba. Na nekim primjercima je i potpis dijaka – pisara koji je sastavio i uklesao natpis. Neki natpisi donose pojedinosti iz pokojnikova života ili molitve. Ukrasi na stećcima, odnosno njihova simbolika još su enigma, ali su i dokaz nasljeđa čak i iz doba antike. Pojavljuju se motivi sunčeva diska, polumjesec u pratnji zvijezde koji izaziva brojna tumačenja, zatim križ i ljiljan /Lilum bosniacum ili bošnjački ljiljan/, prikazi lova, oruđa i alata, figure muškaraca i žena sa štapovima ili križevima u ruci.
POVELJA KULINA BANA KAO TAPIJA NA NAZIV JEZIKA
Bosanski jezik također se našao na udaru velikodržavnih aspiracija naših komšija i susjeda, što je iziskivalo dodatne falsifikate neospornih činjenica, a ja bih za ovu priliku spomenuo tri koje smatram značajnim:
1- Jezik kojim se govori u Sarajevu, Beogradu i Zagrebu isti je jezik, a pokušaj negiranja te činjenice spada u domen naučnog šarlatanstva. 2- Povelja bošnjačkoga bana Kulina napisana je 29. augusta 1189. godine na starobosanskom narodnom jeziku i bosanskim pismom bosančicom. Taj dokument nije samo najstariji dosad pronađeni očuvani bosanski državni dokument, nego je i najstariji državni dokument kod svih južnoslovenskih naroda i država, pa je samim tim i tapija na naziv jezika. 3- Zamjenu bosanskoga jezika nazvali su srpkohrvatskim, čime je, pored historijske neutemeljenosti tog naziva, napravljena i nakaradna konstrukcija, jer zamislite da nekome padne na pamet preimenovanje engleskog u američko-australijski? Nadajmo se da će se jezikoslovci u okolnim državama urazumiti i vratiti jeziku kojim govore njihovi narodi korektan historijski i naučni naziv: bosanki jezik. IRONIJA SUDBINE Bosna prije i nakon turske okupacije nije ista zemlja u zemljopisnom smislu, jer izgubila je veliki dio svojih historijskih područja, ušto se je lako uvjeriti analizom teritorijalne rasprostranjenosti stećaka. Herceg Novi, osnovan 1382. godine nakon što se naš kralj Tvrtko I Kotromanić utvrdio u župi Dračevica u Topaljskom zalivu i nazvao ga Sveti Stefan, jedan je od primjera toga. No, ironijom sudbine, Bošnjaci koji su 1992. godine potražili utočište u tom, historijski i simbolički svom gradu, pohapšeni su i predati pod nož mahnitom Radovanu Durmitorcu i njegovim hordama. KOSOVSKE BITKE Bile su dvije kosovske bitke protiv Turaka, a ne samo jedna o kojoj se u školama učilo. Ta bitka koja se izučavala je izgubljena, dok je ona druga, zaboravljena, bila turski poraz, odnosno naša pobjeda. U prvoj s jedne strane bili su Turci, a s druge nekoliko evropskih naroda, među kojima i Bošnjaci. Odigrala se 1389. godine na Kosovu polju, trajala je četiri sata i u strateškom smislu nije imala veći značaj osim za srpske mitopatske historičare, koji su Lazara Hrebljanovića, srpskoga kneza koji je u toj bici poginuo, posthumno unaprijedili u cara, i to svetog!? Pored toga skovali su još niz drugih laži i historijskih falsifikata, među kojima i onu da je Miloš K/Obilić ubio cara Murata, mada se ne zna da li je on uopšte i postojao?! Druga kosovska bitka odigrala se nakon što je bošnjački general Husein-kapetan Gradaščević – Zmaj od Bosne – koji se borio za bosansku autonomiju u Osmanskom carstvu, 1831. godine izabran za vođu autonomaškog pokreta. Brzo je otjerao vezira, te tako postao vladar Bosanskog pašaluka, a 18. jula iste godine Gradaščević, nakon što je sakupio vojsku kod Novog Pazara /u tadašnjoj Bosni/, pošao je u Štimlje na Kosovu, gdje je, gle ironije, pored Turaka protiv sebe imao i dežurne vazale, Srbe. Gradaščević je potukao i Turke i “njihove serbe, Srbe”, a onda se vratio u Bosnu gdje je 12. septembra proglašen novim vezirom. Međutim, 17. i 18. maja, 1832. godine, Osmanlije sa svojim vazalima iz susjedstva i uz pomoć naših domaćih izdajnika, u bici koja se odigrala u blizini Sarajeva, porazuju bošnjačku vojsku i Bosna opet pada pod tursku okupaciju. ŠTA BI BILO KAD BI BILO?
Da nekim slučajem velikosrpski i velikohrvatski autori historije vjeruju u to što propagiraju, onda bi oni, svoj jezik zvali bosanskim jezikom, a ne mu izmišljali skalamerne nazive. Također, njihov nacionalni simbol bio bi grb Kotromanića sa šest – Lilium bosniacum – bošnjačkih ljiljana – jer za Lilium bosniacum se sigurno zna da je autohton na prostoru Bosne i da se kao motiv, osim na stećcima, često sreće i na grnčarijama još iz vremena prije naše ere, dok je kao državni simbol stariji više od 500 godina od “kokarde”, simbola vizantijske dinastije Paleologa, kao i od perzijske, odnosno iranske “šahovnice”. Zašto misle da su bosanski pravoslavci Srbi, a katolici Hrvati, dok su muslimani fifti-fifti, ti mudraci nisu odgovorili, i nejanso je?; mada se logičkom analizom njihovih tvrdnji, analogijom dolazi do zaključka po kojoj su Srbi i Hrvati zapravo isti narod! Kao što se vidi oni su zapleteni u mreži svojih gluposti. REZIME Ne očekujem da će pojedini zadrti kvazi- istoričari i povjesničari, uskoro uvidjeti očiglednu nebuloznost svojih tvrdnji, no očekujem sve veći povratak Bošnjaka /nemuslimana/ svojim korijenima, a samim tim i njihovu institucionalnu zaštitu kroz vjerske ustanove, što će, posebno u slučaju Bošnjaka pravoslavaca, dovesti do osnivanja Bošnjačke pravoslavne crkve.
(akos.ba/ljutakrajina.net)
