Samoaktualizacija preko Objave: Psihologija učenja u Kur’anu
Prije nego počnemo govoriti o učenju općenito, treba reći da se Kur’anski tekst na jednom globalnom nivou izlaže kao jedna vrsta temelja i osnove. Ukoliko se ne razvija i slijede dalje Njegove upute o njegovom izučavanju i učenju brzo se staje.
Dakle, čovjek je tim imperativom „uči!“ automatski potaknut na aktivaciju i na traženje i učenje, a ne na zadovoljavanje samo onim što je napisano. S tog stanovišta se neko može zapitati, a zbog čega nije Kur’anom čovjeku sve dato, kada se Kur’anski tekst promatra samo eksplicitno. Upravo iz razloga što tada čovjek ne bi bio potaknut na proučavanje, istraživaje, odnosno na aktivaciju. Poznato je onima koji nešto znaju o Islamu, šta znači aktivacija i biti pokretan u islamskom načinu života.
Dakle, Onaj koji je to poručio morao je znati ljudsku pshologiju, što tog čovjeka pokreće na istraživanje, na učenje, na spoznaju i konačno samim time na aktivaciju, a ne na pasivnost. Učenjem se čovjek, dokazano je, razvija. To bi onda značilo da se čovjeku tim imperativnom „uči!“ govori i poručuje da se razvija kao ličnost, da postaje bolji u svim onim komponentama koje čine tu ličnost. Time čovjek, po svim pravilima psihologije sebe aktualizira i afirmira kao osobu i kao socijalno biće.
Američki psiholog Abraham Maslow ima teoriju koja se naziva samoaktualizacija, koja polazi od najnižih potreba za hranom, vodom, pa do viših potreba, potrebama za sigurnošću, ljubavlju, pripadanjem, samopoštovanju, i na kraju kao najvišoj potrebi u toj hijerarhiji, potrebom za SAMOAKTUALIZACIJIOM. A šta je drugo samoaktualizacija nego li „UČI!“.
Piše: mr. Elharun Selimović
