Da li je AIDS/SIDA kazna zaslužena seksualnom revolucijom Zapadnog društva?
Poglavlje 2
AIDS, MODERNOSTI SEKSUALNA REVOLUCIJA
1. Da li je AIDS kazna zaslužena seksualnom revolucijom modernosti?
Jednostavno rečeno, kuga AIDS-a je uglavnom seksualnim putem prenosiva pandemija. Ona se širi kroz najintimnije ljudske kontakte, naime seksualnim odnosom, i tako postaje najopasnijom prijetnjom za najomiljeniju kćerku modernosti: seksualnu revoluciju. Ako neko ozbiljno razmisli o karakteristikama i načinima prenošenja AIDS-a, iznenadit će se jasnim faktom da je to sindrom specifično dizajniran da obuzda ovu razuzdanu revoluciju. Kako godine odmiču bez terapeutskog proboja postaje sve očiglednije da se pandemijska eksplozija ne može zaustaviti bez prekida ove seksualne raspuštenosti. Za razliku od drugih mikroba, virus AIDS-a sa svojom “specijalnom misijom” ne inficira običnim “bezgrješnim” kontaktom kao većina drugih mikroorganizama. AIDS se ne prenosi svakodnevnim dijeljenjem pribora u domaćinstvu ili posteljine, kašljanjem ili kihanjem, u bazenima ili javnom transportu, ili čak ubodom komarca, toaletnim školjkama, grleći ili “suho ljubeći” žrtvu AIDS-a. Virus “kazne” napada samo u tami seksa ili stvarnog ulaska inficirane tjelesne tekućine, kao što ih zaražena krv u slučaju intravenoznih ovisnika droga.
Iako je HIV pronađen u tekućinama i tjelesnim maramicama inficiranih osoba, uključujući krv, spermu, mlijeko dojilje, pljuvačku i suze, on može biti prenesen uglavnom kroz seksualni odnos. Pokazalo se prilično nevjerovatnim da se AIDS prenese pljuvačkom. Skorija istraživanja pokazala su da ljudska bića i šimpanze u pljuvačci imaju posebne osobine koje sprečavaju virus da zarazi krvne ćelije (Daniels, 1986.). Osim toga nema uvjerljivih dokaza da je majčino mlijeko jedini način na koji je njena beba inficirana. (The Panos Institute, 1990.) U svakom slučaju, ako je virus prisutan u majčinom mlijeku, pljuvačci ili suzama, on je u vrlo maloj količini koja nije dovoljna da izazove infekciju (Carne,1989.).
Nažalost, iste rečenice se ne mogu izreći za spermu, koja za razliku od mlijeka i suza, nije tekućina koja se luči da bi nahranila gladne bebe, ili pokazala iskrena osjećanja. Koncentracija virusa u spremi je komparativno tako visoka daje pronađeno da može inficirati čak i u tako maloj količini poput količine potrebne za vještačku oplodnju. Nakon što su četiri žene zaražene spermom, britanski odjel za savjetovanje trudnica i slične organizacije u Evropi i Americi odlučile su da provjere moguću infekciju HlV-om donatora sjemena.
Prema tome, osim infekcija HlV-om kroz kontaminiranu krv ili malog procenta infekcija sa majke na dijete, veliki broj infekcija AIDS-om se uglavnom širi seksualnom revolucijom modernosti a pogotovo njenim navođenjem na analni seks. Naučnici ističu daje najsigurniji način za dobijanje infekcije HlV-om kroz homoseksualizam, ili da upotrijebimo pravi izraz – sodomija, koja se religiozno i moralno smatra najodvratnijom vrstom razvrata. Kao što ćemo spomenuti kasnije, “puna doza” visoko kontaminirane sperme ejakulirana u rektum koji je neznatno ozlijeđen iscrpljujućim odnosom skoro će odmah prenijeti virus direktno u krvotok homoseksualnog primaoca.
Uprkos očiglednoj disciplinskoj poruci pandemije AIDS-a, Zapadna modemost čvrsto odbija prihvatiti njena svojstva kazne i odgovora na sve vrste etičkih i religioznih moraliziranja, odbojnim protestom i sarkazmom. Čujmo, naprimjer, šta kažu Masters i Johnson o ovom problemu “Božanske kazne” i obratimo pažnju na njihov sarkastičan ton:
Ukoliko neko ne vjeruje da je Bog imao posebnu moć nad stanovništvom Centralne Afrike (mjesto začetka AIDS-a) onda je teško posmatrati AIDS kao formu Božije kazne (Masters, Johnson & Kolony, 1988., str. 17).
A u iskazivanju poštovanja žrtvama seksualne revolucije koje su umrle od AIDS-a, isti autori uvjeravaju svoje čitaoce daje revolucija još živa i zdrava:
Seksualna revolucija nije mrtva, to samo neke njene trupe umiru.
Vrlo mali broj Zapadnih mislilaca može vidjeti moralnu poruku u pandemiji AIDS-a. Samo neki od njih su nemoćno upozoravali na tu etičku poruku. Međutim ovo upozorenje je nasilno utišano vrlo glasnim odgovorima promiskuozne većine koja snažno upozorava svoje društvene zajednice na zloupotrebu plašenja AIDS-om od strane vlada i drugih institucija u nastojanju da ponovno uvedu dekadentni i konvencionalni moral. Neki od njih su čak optužili takva moraliziranja kao “nemoralne” postupke zanemarive manjine protiv nadmoćne većine koja praktikuje, prihvata ili u najmanju ruku odobrava homoseksualizam, biseksualizam i promiskuitet. Fitzpatric i Milligan (1987.) iznose nešto što oni smatraju racionalnim nemoralnim pristupom AIDS-u i snažno kritikuju moralni pristup svoje vlade u Britaniji:
Ova racionalna procjena problema AIDS-a stoji u primjetnom neskladu sa atmosferom straha i predrasude koju je vlada kreirala oko tog problema… Televizijske reklame su pune slika smrti, i okupirane crkvenim zvonima i pobožnim pjesmama…To je urađeno da zastraši ljude i vrati ih u uobičajeni moral i odvrati odstupanje od njega, kao što su homoseksualizam i promiskuitet.
Ustvari, većina Zapadnih specijalista za AIDS postala je osjetljiva i netolerantna prema bilo kom upućivanju pandemije na moral. Dr. Shirbini, vrlo poznati ljekar iz Egipta, predstavljao je Kuvajt na jednoj međunarodnoj konferenciji o AIDS-u u Evropi. On je ispričao autoru da je u momentu kada je on počeo govoriti o moralu i religioznim aspektima AIDS-a, cijeli auditorijum odjeknuo protestom: “Ne morališi! Ne morališi!” On je morao uzvratiti udarac riječima: “Zar je moralisanje gore od AIDS-a?!”
Zašto Zapadno društvo ima tako dogmatski stav protiv moralizacije, i zbog čega ova “religiozna” antireligiozna predrasuda protiv realnih koncepta kao što su: kazna, spiritualnost, život poslije smrti i duša? I zašto modernost ne opozove seksualnu revoluciju ili u najmanju ruku umanji njene razarajuće efekte uprkos svim naučnim dokazima? Odgovor na ovo pitanje je prilično kompleksan, zato što seksualna ravolucija ima duboko korijenje i višestruke dimenzije u modernoj Zapadnoj civilizaciji.
Odlomak iz knjige: “AIDS/SIDA i kriza modernog svijeta u svjetlu islama”
Autor: Malik Badri; biblioteka Duh i vrijeme; format: A5; br. str. 408; povez tvrdi
Narudžbe na službenoj stranici El-Kalema: http://elkalem.ba/
AIDS/SIADA i kriza modernog svijeta u svjetlu islama 15,00 €
Detaljnije
Knjiga spada u onu vrstu literature koja je vrlo oskudna a čiji su značaj i potreba za njom ogromni. Kod nas skoro da se i ne može naći nijedna druga knjiga, koja se bavi ovom savremenom pošasti – pošasti side, kojoj savremena zapadna civilizacija puše u njedra i, time što daje čak privilegiran status osobama koje upražnjavaju devijantan i neprirodan seks sa istopolnim partnerom – na način da istražuje njene uzroke i da se bavi njenim stvarnim posljedicama, o kojima javnost zna samo mali dio.
Knjiga je podijeljena na jedanaest poglavlja: 1. Šta je AIDS?; 2. AIDS, modernost i seksualna revolucija; 3. AIDS i homoseksualna revolucija; 4. Modernost i širenje AIDSA-a neseksualnim putem; 5. Da li su crnci uvezli AIDS bijeloj modernosti ili je AIDS nastao u SAD-u?; 6. Da li je Hiv divlji tigar, cica-maca, ili cica-maca preobražena u tigra?; 7. Zapadni model prevencije AIDS-a – neuspjeh na sjeveru i katastrofa na jugu; 8. Prevencija AIDS-a: islamski pristup; 9. Islamska prevencija nasuprot zapadne prevencije: sociološko-medicinski problem ili civilizacijski sukob?; 10. Promjena uloge onih koji se bave prevencijom AIDS-a u okviru islamske perspektive – praktičan pristup; 11. Uloga vlada, medija i islamskih pokreta u prevenciji AIDS-a.
Na kraju knjige dat je izvrstan pogovor naših uvaženih profesora: dr. Hamze Mujagića i mr. Orhana Bajraktarevića pod naslovom: „Islam i seksualna kriza evro-američke modernosti“.
Akos.ba
