Grčki (homo)seksualni korijeni modernosti: Seks za zadovoljstvo ili produžetak ljudske vrste?

Poglavlje 2

AIDS, MODERNOSTI SEKSUALNA REVOLUCIJA

III dio

Seks za zadovoljstvo ili produžetak ljudske vrste?

Kruto i nefleksibilno poimanje koje posmatra seksualnost kroz ekstreme još uvijek dominira idejama Zapadnih mislilaca. Oni posmatraju seksualne odnose samo u vidu dva osnovna modela: religiozni, reproduktivni model, ili model zadovoljstva. Neko ili slijedi kršćansku moralnost i praktikuje seks za produžavanje ljudske vrste, moleći za oprost zbog užitaka koje je našao u ovome procesu, ili je “slobodna” osoba koja uživa u svakoj vrsti seksa tražeći zadovoljstvo. Ovi modeli imaju bitan utjecaj na ljude. I zbog toga Zapadna modernost mrzi moraliziranje. Ono podsjeća zapadnjake na ružnu prošlost Katoličke dogme o seksu. Termini i koncepti sa religioznim tonom uzrokuju emotivne odgovore zato što Zapadna društva reaguju kao ljudski organizam koji je vakcinisan protiv specifičnog mikroba. Jednom kada se osjeti “sićušni” religiozni “antigen”, cijela psiha odgovara sa preuveličanim emocionalnim “antitijelima”. Zapadnjaci također osjećaju da njihova sjajna civilizacija i naučna dostignuća ne bi bila moguća bez rušenja religije. Jedini put u “evoluciju” i progres je kroz “spašavanje” od staromodnog i odbačenog “spasenja” koje religija može ponuditi.

Prema tome, Zapadna misao ne uspijeva uvidjeti da produžetak ljudske vrste i užitak nisu antagonistički, ne isključuju jedno drugo i nisu dvije strane iste kovanice. Uporedimo ovaj ekstremni stav sa islamskim stavom o seksu, gdje časni Kur’an i blagoslovljena praksa poslanika Muhammeda, a.s., jasno uče da su užitak u seksu kao i blagodat u potomstvu dvije strane iste kovanice. Oboje su blagodati Allaha, dž.š., za koje Mu trebamo biti zahvalni na Njegovom dobročinstvu veličajući Ga i moleći Mu se. Časni Kur’an kaže:

Ljudima se čini daje lijepo samo ono za čime žude: žene i sinovi… (Alu Imran, 14)

Zato se sada sastajte sa ženama svojim u želji da dobijete ono što vam je Allah već odredio. (El-Bekare, 187)

Iako su produžetak ljudske vrste i užitak dominantni modeli seksualnosti, Zapadni seksolozi su skoro iznijeli još dva manja modela (Fromer, 1983.). Prvi je materijalistički model zasnovan na klasičnoj platonskoj ljubavi. U ovom modelu ni reprodukcija niti čisti užitak nisu glavni cilj seksa, nego ljubavna veza sama po sebi. Drugi je komunikacijski model, koji je apstraktna konceptualizacija seksualnog iskustva kao vrste fizičkog izražavanja osjećanja. Ovaj model je zasnovan na govoru tijela u aktualnom seksualnom odnosu i pozicijama koje bi trebale da simboliziraju nježnost, dominaciju, pokornost itd. Ovo su očigledno s mukom izmišljeni modeli koji ne pomažu da se smanji veliki jaz između kršćanskog koncepta reprodukcije i modernističkog koncepta užitka prisutnog u savremenim zapadnjačkim idejama. Sudeći prema lekcijama iz historije, ukoliko zapadnjačka seksualna revolucija nastavi sa dekadencom morala, Zapadni svijet bi mogao otići u drugi antiseksualni ekstremizam!

Grčki seksualni korijeni modernosti

Drugi izuzetno važan historijsko-kulturni aspekt je uspjeh modernosti u nastojanju da uvjeri moderna Zapadna društva da su njihovi kulturno-historijski korijeni u grčkoj civilizaciji. Velika većina Zapadnih djela o historiji nauke, umjetnosti i filozofije počinje sa Grčkom, zatim skače na renesansu i evropsko prosvjetiteljstvo, prolazeći pored srednjeg vijeka kao da su islamska i druge civilizacije bile na Mjesecu! Naprimjer, Mane i Hillix (1979.) u svome dobro poznatom uvodu u teoriju psihologije, pišu detaljno u poglavlju o pojavi moderne psihologije i stavljaju dvije tabele sa sabranim komentarima koji pokazuju glavne doprinose razvoju psihologije. Nakon spominjanja prominentnih ličnosti kao što su: Pitagora, Sokrat, Platon i Aristotel, koji su živjeli u šestom stoljeću prije nove ere, do početka četvrtog stoljeća prije nove ere, oni spominju Euklida iz 300. godine prije nove ere. Od Euklida idu do XIII vijeka i Rogera Bacona (1214-1294). Isto tako, u doprinosu u nauci oni preskaču 13 vjekova, od Galena, drugo stoljeće, do Copernicusa iz XVI vijeka. Isti model se može naći u historijskom razvoju bilo koje druge discipline. U svome predgovoru za Manuelov “Doba razuma” (1984.), Fox nedvosmisleno podržava ovaj pristrasan pristup. On tvrdi:

… imperativno je da tekst o historiji evropske civilizacije bude sam po sebi potpuno razumljiv. To znači da on ne samo da mora početi od početka, sa korijenima naše civilizacije u drevnom Izraelu i antičkoj Grčkoj, već iznijeti svako ime ili događaj koji zauzima integralno mjesto u izvještaju a nemilosrdno izbrisati sve druge, bez obzira kako čvrsto su oni stajali u historijskom protokolu (str. V & VI, italik dodan).

Zar nije neprikladna pristranost za historičara nauke, psihologije i medicine da “nemilosrdno briše” doprinose ovim disciplinama koje su dali naučnici kao što je muslimanski ljekar i psihijatar iz IX stoljeća Abu Bakr al- Razi? U svojoj detaljnoj enciklopediji medicine Al-Hawi, Al-Razi je iznio medicinske stavove grčkih, indijskih, perzijskih i arapskih autora o svakoj bolesti, dodajući svoje komentare i sudove, zasnovane na bogatom kliničkom iskustvu. Al-Razi je bio prvi ljekar koji je dao tačne opise bolesti kao što su peludna groznica i male boginje i prvi je upotrijebio tretman muzikom u liječenju pacijenata na psihijatriji. Njegova enciklopedija prevedenaje na latinski i druge jezike i bila je najdetaljniji medicinski priručnik do dolaska Ibn Sinaa i njegovog poznatog Canona (Al- Fanjari, 1985.).

Pristrasnost zapadnjačkih stručnjaka u oblasti historije i društvenih nauka, kao što su Max i Hillex (1979.) i Leahey (1992.) prema muslimanskim naučnicima kao što je Ibn Sina ili Avicena, kako ga oni zovu, čak je i sramnija. U svojoj poznatoj sabranoj knjizi “Utjecaj islama na srednjovjekovnu Evropu” profesor Watt daje sljedeće primjedbe na Avicenin Canon medicine’.

To je s pravom izvikano kao “kulminacija i remek- djelo arapske sistematizacije”. Prevedeno je na latinski u XII vijeku, i nastavilo dominirati u učenju medicine u Evropi najmanje do XVI vijeka. U XV vijeku je bilo šesnaest edicija Canona, jedna na hebrejskom, dvadeset edicija u XVI vijeku i još mnogo u XVII vijeku (W.Montgomery Watt, 1987., str. 38).

Muslimanski doktori su praktikovali ono što je danas poznato kao bihevioralno-cognitivna terapija i opisali tehniku te terapije u svojim manuskriptima. Može se nabrojati mnogo drugih naučnika kao što su iz IX vijeka El-Belhi, koji je prvi razlikovao unutrašnju i vanjsku depresiju. Ibn Haldun, osnivač znanosti umran ili sociologija. Ibn El-Hejsem iz X vijeka, koji je pobio stav Grka da oko vidi šaljući svjetlost prema objektu. On je otkrio anatomiju i funkciju cornee, lense i retine. On je također prvi izumio pinhole kameru i naočale. Profesor Zubejr Bešir (1995.), poznati sudanski psiholog, dao je jasnu sliku njegovog doprinosa u psihofizici. Ova se lista može nastaviti stotinama naučnika muslimana, pokazujući njihova kreativna dostignuća na svakom polju znanja, ali to bi nas odvelo od glavne teme ove knjige.

Mnogo muslimanskih savremenih naučnika u društvenim, medicinskim i izvornim naukama misli da Zapadni autori izbjegavaju da spomenu doprinose ranih muslimanskih znanstvenika zbog predrasuda protiv islama. Međutim, jasno je da ova duboko usađena mržnja slična križarskim ratovima može biti svjesna ili nesvjesna. Drugi bitan razlog je, kao što smo vidjeli, goruća želja autora sa Zapada da povežu Zapadnu civilizaciju u direktnu i neprekidnu vezu sa antičkom Atenom i Rimom. Sjajnim civilizacijama antičkog Egipta, islama i Dalekog Istoka nije dopušteno da se smatraju historijskim osnovama za Zapadni modernizam, jer su one ili zasnovane naa nekoj vrsti religiozne veze i sentimenta, ili im se ne pripisuje seksualna raspuštenost, nisu evropske, ili imaju sve od ovih “negativnih” atributa. Zaista je ova grčka i rimska veza bila imperativ ne samo zbog izuzetno racionalnih, filozofskih i naučnih doprinosa Grka i njihovih demokratskih ideala već prije ovoga zbog njihove manje religioznosti i njihovih “liberalnih” seksualnih orijentacija. Skoro sva evropska i američka djela o ljudskoj seksualnosti s ponosom spominju da su Grci prihvatili i praktikovali homoseksualizam i biseksualizam. Homoseksualizam je također poznat kao seks u grčkom stilu. Evo, naprimjer, riječi jednog od plodnih pisaca o seksualnoj revoluciji:

Uzdizanje Grčke civilizacije je pratio liberalniji odnos prema seksu. Seksualne aktivnosti su obavljane sa užitkom, osjećajem i visokim stepenom kulturnog odobravanja. Biseksualnost među muškarcima je bila daleko raširena i prihvaćena, a ženska homoseksualnost (…) duguje mnogo poeti Sappho, kojije živio sa ženama na ostrvu Lebos (odakle je izraz lezbijstvo za ženski homoseksualizam) (Fromer, 1983., str. 70).

Ovom vezom modernost je našla historijski temelj da čvrsto usadi svoj sekularni antireligiozni racionalistički materijalizam i političke i seksualne slobode. Ohrabrena plodovima tehnološke revolucije, Zapadna društva su vjerovala da imaju najbolje što prošlost i budućnost mogu ponuditi. To se prirodno razvilo u dubok osjećaj superiornosti nad svim drugim kulturama, seksualna revolucija je bila potpuno podržavana pošiljkama napretka i novog životnog stila modernog Evropljanina. Religiozna i etička moralnost u seksualnim praksama drugih zajednica smatrane su kao nerazvijene, reakcionarne ili nazadne i svakodnevno su iznošene kao jedan od najvažnijih razloga njihovog tehnološkog zaostajanja, dok je gubitak seksualnog morala na Zapadu smatran progresivnim i razvijenim. Ova historijska i kulturna perspektiva dala je Zapadnoj modernosti i seksualnoj revoluciji najvažniju podršku.