Dehumanizacija Bošnjaka projekat koji je polučio genocid

Teritorijalna ekspanzionizam pravoslavni prozelitizam, agresivni srpski etnocentrizam i jezički hegemonizam kao konstante velikosrpske politike, u cilju njene relaizacije uključivali su u sebe i totalnu dehumanizaciju Bošnjaka u svim aspektima njihove individualne, socijalno-etičke, kolektivno-psihološke i svake druge ljudske egzistencije.

Velikosrpska politika zločina genocida prema Bošnjacima, bez obzira na specifičnost konkretnohistorijskog konteksta u kojem se obavljala, podrazumijevala je, dakle, i totalnu negaciju i degradaciju osobnokarakternog, kolektivnopsihološkog i socijalnoetničkog dignititeta pripadnika bošnjačkog naroda. Ideologija i politika zločina genocida inače uvijek je pretpostavljala da pripadnici drugog jesu pripadnici „neljudske vrste“ i da su oni zbog toga „objekt“ svakovrsnog nasilja. Različitim ideološkim formama simbolizacije u politici genocida pripadnici drugih religijskih, političkih ili nacionalnih zajednica definiraju se kao ljudi koji ne „pripadaju našoj vrsti“. Otuda je dopušteno divlje nasilje i bizarno uništavanje onih koji ne pripadaju „vlastitoj rasi“. U tom smislu svaka politika zločina genocida počiva na smišljenoj politici i praksi dehumanizacije svojih žrtava. Politika dehumanizacije kako to piše Leo Kuper „može poprimiti oblik svođenja na predmet, kao ropstvo, ili kao podrugivanje predmeta.“

Prema tome dehumanizacija etničke ili nacionalne grupe, kao bitna komponenta ideologija i politika zločina genocida, sastavni dio je procesa sistematskog, programiranog uništenja „neprijateljskih“ nacionalnih grupacija. Dehumanizacija je opća ideološko-psihološka komponenta aktiviranja genocidne strategije državne politike. Putem taktičke i simoboličke ekskomunikacije žrtve zločina genocida iz pripadnosti „našoj vrsti“, „našoj rasi“, „našoj naciji“ vrši se zapravo masovno psihološko i simboličko anuliranje nacionalnog identiteta „objekta zločina genocida“. Putem uvećane simbolizacije ili snage ideologije u njenoj falsifikatorsko-mobilizatorskoj funkciji, zapravo, vrši se totalna degradacija ljudskog dignititeta pripadnika drugih nacionalnih grupacija. Naravno, dehumanizacija „žrtve genocida“ poprima, zavisno od karaktera vladajuće nacionalno-državne politike genocida, različie sadržaje, forme i metode.

Nakon ovih općih određenja fenomena dehumanizacije „žrtve“, neophodmo je argumentirano konkretizirati  velikosrpsku politiku zločina genocida prema Bošnjacima i njene dehumanizirajuće intencije i praktične realizacije. Dominirajuća, uz to i danas aktuelna historigrafija nastavlja da u radikalnom smislu slijedi i reaktualizira tradiciju velikosrpske politike dehumanizacije bošnjačkog socijalno-psihološkog i nacionalnog identiteta.

Bosanski muslimani su do kraja dehumanizirani u svojim ljudskim, religijskim i socijalno-kulturnim potencijalima. Oni su islamski fatalisti i neznalice, inetelektualno-duhovno su imobilizirani, ravnodušni su hedonisti, bez smisla za ljudsku razonodu, umjetnost i uopće imaginaciju. Naravno, iza svega stoji negativna konzekvencija islamskog svjetonazora koji je Bošnjake sunovratio u opći nihilizam. I ovdje se pokazuje da je preventivno tumačenje socijalno-psiholoških konzekvencija islama bitna karakteristika dehumanizacije bošnjačkog karaktera i njegovog smisla za povijesnu egzistenciju.

U općoj negativnoj karakternoj slici Bošnjaka muslimana posebno se ističe Cvijićeva teza o „istorijskog neuravnoteženosti muhamedanaca“. Ona inače proizilaze iz njihovog autentičnog srpskog nacionalnog porijekla i prihvatanja islama. Otuda po Cvijiću, „dinarski muhamedanci nemaju miran, čvrst i određen duh, njihov duh je u stvari, neuravnotežen duh.“

Da Cvijićeva pseudoznanstvena dehumanizacija Bošnjaka muslimana nije samo sebi svrha i da rezultira jednom gotovo paradoksalnom velikosrpskom nacionalnom politikom, svjedoči i njegov generalni zaključak: i takve do kraja dehumanizirane Bošnjake treba vratiti „pradjedovskoj veri“, a Bosnu i Hercegovinu definitivno pripojiti Srbiji. Otuda, po Cvijiću, i ovako degradirane Bošnjake kao „poislamljene Srbe“ treba reintegrirati u srpski nacionalni korpus. Jugoslavenska država između dva svjetska rata, po Jovanu Cvijiću, ima zadatak da bosanske muslimane vaspita u tom duhu.

U pripremanju srpskih nacionalnih masa za zločine genocida, valjalo je, prethodno pod okriljem „znanstvenih autoriteta“, dehumanizirati muslimane i na taj način stvorene zločine transformirati u djelo epskog junaštva i srpskonacionalnog podviga. Otuda i stoji da je politika dehumanizacije Bošnjaka bila i ostala konstanta velikosrpske nacionalne ideologije i konkretne historijske politike prema Bošnjacima.

Preuzeto iz knjige „Bosna i Bošnjaci u srpskoj politici“ autora dr. Muje Demirovića, akademika.

Za Akos.ba pripremio Fahrudin Vojić